Μυστικό δείπνο

(για την PITSILOTI με αφορμή το
σχόλιο της στη σημερινή μου ανάρτηση
« ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ»)


Ήταν κάποτε λοιπόν σε μια μακρινή χωρά ένας άνθρωπος λίγο διαφορετικός από τους άλλους.
Είχε περάσει το ποτάμι που ορίζει τη ζωή από τον Άδη, αλλά είχε, ούτε αυτός ήξερε γιατί, ξαναγυρίσει στην μεριά της ζωής.


Αγαπούσε λοιπόν αυτός μια κοπέλα και κάποια μέρα την στεναχώρησε και θέλησε να ζητήσει συγνώμη.

Και ……… ,,,,

Και έσκυψε τότε στο πεζοδρόμιο, και πεσμένος στα γόνατα, μάζεψε μπροστά του και της φίλησε το δεξιό της πόδι !!!!
Εκείνη θορυβήθηκε αισθάνθηκε άβολα . Παραξενεύτηκε από μια τέτοια αναπάντεχη κίνηση.
Το μυαλό της πλημμύρισε από αλλοπρόσαλλες εικόνες.
Τι κάνει ο τρελός, γιατί με κάνει ρεζίλη μπροστά στον κόσμο, δεν σέβεται την ηλικία του, γιατί κάνει σαν παιδί, είναι τόσο ανώριμος.
Τόσο αναξιοπρεπής, τόσο λίγο εκτιμά τον εαυτό του, την προσωπικότητα του.

Δεν είμαι τρελός της λέει.
Αλλά είναι αλήθεια μια τέτοια ιδιαίτερη προσωπικότητα σαν την δική μου δεν θα μπορέσεις εύκολα, … ίσος να μην μπορέσεις και ποτέ σου, … να την καταλάβεις.

Δεν μπορείς να καταλάβεις έναν άνθρωπο αν βαθειά μέσα σου δεν νιώσεις πρώτα το θεό που κρύβεις. Αν πρώτα δεν αισθανθείς την απόλυτη αγάπη της μετάνοιας.

Αν δεν αισθανθείς τη δύναμη της συγνώμης που προσφέρεις στους άλλους , πως περιμένεις να νιώσεις το μέγεθος της αγάπης που σου προσφέρουν.