Η ΣΙΩΠΗ ΣΟΥ

Μπαίνεις σπίτι και σ αρέσει η ησυχία του .
Βγάζεις το σακάκι σου, τα παπούτσια σου και φτιάχνεις ένα καφέ.
Πηγαίνεις μέχρι το παράθυρο με τον καφέ στο χέρι και όρθιος κοιτάς έξω.
Βλέπεις έξω τον κόσμο, την βαβούρα του.
Βλέπεις την απόσταση που σε χωρίζει από αυτούς (6 όροφοι είναι) και αισθάνεσαι ασφαλής. Ξέρεις ότι μόλις τους ξέφυγες . Ότι δεν μπορούν να σε φτάσουν. Είσαι ήσυχος.

Και μετά ανάβεις ένα τσιγάρο και κάθεσαι στον καναπέ.

Μοιάζεις να το απολαμβάνεις. Είσαι ήρεμος και χαλαρός

Όμως σιγά σιγά αρχίζεις να εκνευρίζεσαι. Κάτι δεν πάει, κάτι σε ενοχλεί .
Και σε ενοχλεί όλο και περισσότερο. Κάτι σου παίρνει το κεφάλι.
Κάτι σε ξεκουφαίνει .

Είναι η απέραντη σιωπή γαμωτο.
Είναι που μπαίνοντας στο σπίτι ξέχασες η μάλλον φοβήθηκες να φωνάξεις Μωροοοοοοο. Φοβήθηκες δεν ξέχασες .
Φοβήθηκες τη σιωπή την απέραντη σιωπή . Γιατί ήξερες καλά ότι και αν φώναζες μωροοοοοο …. τίποτα δεν θα έσπαγε τη απέραντη αυτή σιωπή.

Κανείς δεν θα σου απαντούσε ….
…. Ναι μωρό μου … εδώ είμαι. …..

Σε τρελαίνει πραγματικά ο αφόρητος αυτός θόρυβος της σιωπής
Και κάνεις ησυχία για να μην τρομάξεις τη σιωπή σου …
Να μην καταλάβει ότι γύρισες και σου φορτωθεί για όλο το βράδυ ……..

ΠΡΩΙΝΟ ΞΥΡΙΣΜΑ

Λοιπόν δικέ μου,
Σήμερα το πρωί στο ξύπνημα μου καρφώθηκε να καταλάβω πως είναι δυνατόν να ερωτεύεται ένας περπατημένος σαν εμένα.

Με κοιτάω λοιπόν καλά καλά στον καθρέφτη, μες τα μάτια, και όση ώρα ξυριζόμουνα σκεφτόμουνα και μονολογούσα.

Μεγάλε μου λέω ξέρεις αν μέσα σου αγαπάς,?.. πόσο αγαπάς ?.. με ποιο τρόπο αγαπάς ?.
Τι είδους αγάπη κουβαλάς ? ποσό δυνατή είναι, πόσο μεγάλη, επιτακτική και πιεστική .
Γιατί η αγάπη είναι πίεση. Είναι αυτό το ζούληγμα στο διάφραγμα την ώρα που περνά μια σκέψη, μια θύμηση,

Με κοιτάω λοιπόν μέσα στον καθρέφτη, εμβαθύνω μέσα μου, με ανοίγω και με ψάχνω.

Πω πω ένα σούργελο , ένας ατέλειωτος ρεζίλης.
Ένας φτωχός, φτηνός, ταλαίπωρος ανθρωπάκος.
Ένας φουκαράς με άλλα λόγια. Δεν μπορεί να είμαι εγώ ? Όμως έτσι μου μοιάζω.

Μπορεί να μου μοιάζει αλλά δεν είναι δυνατόν να είμαι εγώ. Εγώ είμαι λογικός άνθρωπος , ενώ αυτός ?.
Αυτός αγαπάει και δεν μπορει να το αποδεχθει, γιατι νομίζει ότι έτσι γκρεμίζει το κατεστημένο.
Αληθεια ποιο κατεστημένο. Το δικό του ή αυτό των αλλων.
Γνωριζει λέει και αποδεχεται τις κυρίαρχες κοινωνικές αντιλήψεις.
Συμμερίζεται την επικρατούσα ιδεολογία του έρωτα . Γιατί ιδεολογία είναι όλοι αυτοί οι κανόνες για ηλικιακή, κοινωνική, πνευματική, σύμπλευση.
Οικονομικοκοινωνικές διαστρωματώσεις είναι.

Μαλακίες !!!….
Στο τέλος γκρεμίζεται ο ίδιος στο βάραθρο που έσκαψε με τα ίδια του τα χέρια.

Κουράγιο δεν έχει να παραδεχτεί το χάλι του. Τον φτύνουν και εκείνος λέει ψιχαλίζει. .
Τον δουλεύουν ψιλό γαζί και αυτός μιλάει για «ασύμβατες ιδιαιτερότητες» .
Απλά δεν έχει το κουράγιο να κοιταχτεί καλά στον καθρέπτη .
Να δει την αλήθεια κατάματα.
Να του φωνάξει ο ίδιος στον εαυτό του .
Βρε ρεζίλη των σκυλιών, θα βρεις το κουράγιο να μας απαλλάξεις από την παρουσία σου.

Τότε ξαφνικά ο εγωισμός του φουντώνει. Παίρνει φωτιά . - Σιγά παιδιά φωνάξτε τους πυροσβέστες !!!!!
Το υπερεγώ του, του λέει επιτακτικά.
Εσύ αγόρι μου είσαι ανώτερος άνθρωπος. Εσύ είσαι πλασμένος από αγνά υλικά (φρέσκο βούτυρο και τέτοια)….
Είσαι από μια πάστα ανθρώπων που ο φτωχός κόσμος δεν την καταλαβαίνει.
Είσαι αναπόσπαστο μέρος της πνευματικής ελίτ του τόπου.
Το πιστεύει ξαφνικά .
Και είναι σίγουρο…. γιατί μόνος του τα λέει μόνος του τα πιστεύει … διάβολε, ….
Και ξαναπαίρνει θάρρος .
Αγαπάω λέει με λογική .Και με προοπτική. Αγαπάω με προγραμματισμό σε βάθος εικοσαετίας. !!!….
Φέξε μου και γλίστρησα …..
Αγαπάω με λογικούς συνειρμούς του είδους «μάρκετ μάρκετινγκ».
Ποσό καλά γνωριζόμαστε , ποσά κοινά ενδιαφέροντα μας ενώνουν.
Μας αρέσει η θάλασσα, το βουνό, η μαρμελάδα βερίκοκο ,ο φραπέ στην παραλία, ο γαύρος πλακί, …….
Η επιλογή μου είναι θαυμάσια. Προχωράω λέει με προοπτική ζωής.
Ολόκληρης ζωής.

Και την άλλη μέρα το πρωί έχει κόψει φλέβες πόντο πόντο, για να μην μπορεί να τις ράψει ο γιατρός , και έχει πάρει σε κοκτέιλ (πιπερμαν) ολόκληρο το φαρμακείο του.

Και είναι όμορφος, δροσερός και άκαμπτος όταν ο ιατροδικαστής αποφανθεί …..
Ο θάνατος επήλθε προ 12ωρου.

Ξαφνικα . αουουουουτς μπουρδέλοοοοο ………..

Θέλετε μια συμβουλή.

Αν σας έρθει να σκεφτείτε και εσείς κάτι τέτοια κάντε το το βράδυ.

Το πρωί στο ξύρισμα κόβεσαι και τσούζει γαμώτο….

ΕΙΝΑΙ ΔΑΚΡΥΑ ΧΑΡΑΣ

Είναι δάκρυα χαράς μου είπες
Και εγώ δεν καταλάβαινα.

Άλλωστε δεν μπορούσα να τα ξεχωρίσω.
Δάκρυ από δάκρυ δεν διαφέρει.
Ποιο είναι της χαράς και ποιο της πίκρας .

Έμοιαζες ευτυχισμένη , τουλάχιστον έτσι μου έλεγες και σε πιστεύω.
Όμως έκλαιγες. Και έκλαιγες πολύ.

Κάποιες μέρες νωρίτερα και πάλι έκλαιγες, από απογοήτευση μου είπες.
Κάποιοι δεν καταλάβαιναν τον αγώνα σου στην ζωή, την κούραση σου.
Έκλαιγες λοιπόν. Και έκλαιγες πολύ.

Και εγώ ….
Εγώ πληγώνομαι και υποφέρω όταν σε βλέπω να κλαις.
Και δεν μπορώ να ξεχωρίσω τα καταραμένα τα δάκρυα

Αυτά της χαράς από αυτά της θλίψης .

Γιατί θα έπρεπε να γελάω όταν σε βλέπω να κλαις από χαρά
Και να κλαίω μαζί σου όταν κλαις από θλίψη.

ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ

( Για την κόρη που δεν έχω )


Κι αν τώρα η ζωή σου συνεχίζει μακριά μου
Μόνη σου πρέπει να προσέχεις πια για δυο.
Πρόσεξε μικρή μου τις σειρήνες με τις κίβδηλες υποσχέσεις τους,
πρόσεξε αυτούς που σου τάζουν τον ουρανό με τα άστρα.
Θυμήσου ότι είσαι ένας μοναδικά προικισμένος άνθρωπος.
Θυμήσου ότι και το μυαλό σου και η κρίση σου είναι υπέροχα και
ότι η προσωπικότητα σου, ο τρόπος που υπάρχεις είναι μοναδικός.
Μην αλλάξεις λοιπόν τίποτα σε σένα, μην προσαρμοστείς στις απαιτήσεις τους.
Διατήρησε το υπέροχο περπάτημα του Ούννου σου και επέκτεινε το.
Κάντο περπάτημα καρδιάς, κάνε το τρόπο ζωής.

Αγχώνεσαι εύκολα , νευριάζεις, θυμώνεις και πεισμώνεις.
Και μετά τρως τον εαυτό σου και τον τιμωρείς σκληρά.
Μην αφήσεις κανένα να ταράξει την ηρεμία σου.
Μην αφήσεις κανένα να σου επιβάλλει το ρυθμό του .
Μην αφήσεις κανένα να επηρεάσει την κρίση σου .
Μην αφήσεις κανένα να σου εξηγήσει τα όνειρα σου.

Με το χέρι στην καρδιά σου λέω …

Πρόσεξε. Συνήθως το κακό στο κάνει αυτός που δεν το περιμένεις

Τους κακούς τους βλέπεις από τους φίλους, τους καλούς να φυλάγεσαι

Και μην ξεχνάς

Είσαι μοναδική

ΜΕ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ

Έξω η θάλασσα καταγάλανη
και δίπλα μου τα μάτια σου
σαν κομμάτι από θάλασσα
ξεχασμένο απ το θεό για μένα.

Και όταν βουρκώνεις στην αγκαλιά μου, ...
φέρνεις όλες τις θάλασσες του κόσμου κοντά μου.

Θλίψη, χαρά , τρυφερότητα,
Ένα λαχτάρισμα στην καρδιά,
Είμαι εδώ δίπλα σου, σου λέω …
Ηρέμισε, πίστεψε και άφησε με,
Άφησε με να απαλύνω τον πόνο.

Με αναλαμβάνεις …

Με αναλαμβάνεις …

Σε ρώτησα λοιπόν κάποτε με ένα τηλεφώνημα βγαλμένο μέσα από την αγωνία της 57χρονης ζωής μου.

Και εσύ μου είπες ναι,… σε αναλαμβάνω.

Σε αναλαμβάνω …

Μπορώ να σου κρατήσω το χέρι και να οδηγήσω στα βήματά σου;
Μπορώ να ξεκλειδώσω το αμπάρι της ψυχής σου;
Μπορώ να αναλάβω τα θαμμένα μυστικά σου;
Μπορώ να σου προσφέρω σκαρί που να αντέξει στις θύελλες της ζωής σου;
Μπορώ να σε κοιτά κατάματα και να φωτίζω τις ματιές σου;
Μπορώ να σε συμφιλιώσει με τον αγριεμένο εαυτό σου;
Μπορώ να σε βγάλω από το φαύλο κύκλο σου και να σε λυτρώσω;
Μπορώ να σε μάθω να αγαπάς και να υπάρχει διαφορετικά;

σε παίρνω στα χέρια μου, μου είπες και εγώ σου είπα ότι επωμίζομαι την ευθύνη σου

Και σου το είπα με ένα δαχτυλίδι.

Αλήθεια πότε ήταν ?

χθες ? σήμερα ? η μήπως αύριο ?

ΣΕ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ

Ποιος μπορεί να μου κρατήσει το χέρι και να δώσει οδό στα βήματά μου;
Ποιος μπορεί να ξεκλειδώσει το αμπάρι της ψυχής μου και να αναλάβει όλα τα θαμμένα μυστικά μου;
Ποιος μπορεί να μου προσφέρει σκαρί που να αντέξει στις θύελλες της ζωής μου;
Ποιος μπορεί να με κοιτά κατάματα και να φωτίζει τις ματιές μου;
Ποιος μπορεί να με συμφιλιώσει με τον αγριεμένο εαυτό μου;
Ποιος μπορεί να με βγάλει από το φαύλο κύκλο μου και να με λυτρώσει;
Ποιος μπορεί να με μάθει να αγαπώ και να υπάρχω;

Με ρώτησες κάποτε με ένα σου βλέμμα, με ένα τρέμουλο του χεριού σου που χάιδευε το δικό μου πάνω σε ένα πλοίο στο Στρασβούργο.

Και εγώ σου είπα σε αναλαμβάνω.

Σε αναλαμβάνω …

σε παίρνω στα χέρια μου

επωμίζομαι την ευθύνη σου

Σου το είπα δίνοντας σου ένα δαχτυλίδι και εννοούσα όλα αυτά.

Μην ενδώσεις

Άναψες ένα τσιγάρο και φύσηξες τον καπνό.
Και έχω χαμένος κοίταζα τα μάτια σου
να τα πλημμυρίζουν όλες οι θάλασσες του κόσμου.

Ζήτησες ένα τασάκι και σαν υπνωτισμένος σου πρότεινα την χούφτα μου.

Η στάχτη σου ήταν μια σπονδή από ιέρεια της Αθηνάς στο βράχο της ακρόπολης.

Ποτέ τίποτα δεν ήταν παράλογο . Ποτέ τίποτα που να μην τα άξιζες.



Μην ενδώσεις . Μην συμβιβαστείς . Μην δεχθείς ποτέ τίποτα λιγότερο

ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΡΕΜΑΤΕ ΕΠΙ ΞΥΛΟΥ

Μερικά κείμενα γραμμένα παλαιότερα μπορεί να βγαίνουν σήμερα γιατί μου δείχνουν ότι είθε η ώρα τους.
Κάτι σαν να στέγνωσε η μπογιά σε βαμμένο τοίχο.

Έτσι για κάποιο καιρό τα κείμενα μου θα είναι χρονικά ανακόλουθα.






ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΡΕΜΑΤΕ ΕΠΙ ΞΥΛΟΥ


Μεγάλη βδομάδα είναι αυτή και όπως όλους, έτσι και εμάς μάς έπιασε η πάστρα. Είπαμε να καθαρίσουμε το σπίτι και τις ψυχές μας αν και φοβάμαι ότι το παρατραβήξαμε .

Έτσι από την μεγάλη δευτέρα άρχισες να μαζεύεις τα πράγματα σου. Κουτιά καλά και καθαρά κλεισμένα . Και έκλεισες μέσα τους 2 χρόνων κοινή ζωή και αναμνήσεις .

Κάτι σαν να ξόρκιζες το χρόνο που πέρασε . Κάτι σαν να φοβόσουν τη θύμηση της περασμένης μας ζωής. Κάπως σαν να φοβόσουνα τις κατοπινές συγκρίσεις και να θέλησες να χαμηλώσεις τον πήχη. Σαν να ήθελες να σε πείσεις ότι ήμουν τελικά ο κακός για να μπορέσεις να φύγεις από δίπλα μου.
Κάτι σαν να ήθελες να ζήσουμε κι εμείς τον Γολγοθά μας.

Μεγάλη πέμπτη την ώρα που σταυρώνανε το Χριστό, μας ξερίζωσες τις καρδιές . Την ώρα της εκείνη, γύρο στις 9 το βράδυ, μπήκες στο αεροπλάνο και έφυγες για πάντα από κοντά μου. Και τουλάχιστον εμένα μ΄έστειλε με τη μιά στο θάνατο. Γιατί όταν φύγει “η ζωή σου” τι σου μένει ?


Μεγάλη παρασκευή σήμερα και εγώ μαζί με τον τάφο στον οποίο θάψαμε όνειρα και αναμνήσεις πετάω για την Αθήνα.

Αύριο η ανάσταση. …. Υποχρεωτικά η ανάσταση. ….

Και σε κάποιο αύριο θα αναστηθούμε και εμείς .

Μαζί, ή χωριστά ο ένας απ τον άλλο.

Αλλά θα αναστηθούμε . …..

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Τι σημασία έχει αν τώρα κοιτάζομαι στο καθρέφτη ?
Τι σημασία έχει αν σε ψάχνω μέσα του σαν να θυμόταν ίσως την μορφή σου ?
Τι σημασία έχει εάν ήσουν υπέροχη, γλυκιά και θεϊκή, τρυφερή σαν όνειρο, αιθέρια σαν οπτασία ?
Αφού ξέρω ότι όταν σε πίεσα λίγο, ο κακός σου εαυτός, ο νευρικός, ξεπήδησε έτσι απότομα και απρόσκλητα από μέσα σου και εγκαταστάθηκε για πάντα ανάμεσα μας.
Τι νόημα έχει όταν ξέρω ότι στο πρώτο παραπάτημα, στην πρώτη μικρή πίεση ήρθε πάλι σαν απρόσκλητος επισκέπτης ?
Και μεγάλωσε την απόσταση ανάμεσα μας και στο τέλος αντί για δίπλα μου είσαι απέναντί μου και καμία διαφορά δε έχουμε τώρα από οποιοδήποτε άλλον…
Τι νόημα έχει που σε ψάχνω ακόμα μέσα στο καθρέφτη.
Τι νόημα …..

ΣΑΝ ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΚΑΒΑΜΠΑΤΑ

Σαν λίγο από Γιασουνάρι Καβαμπάτα "Σπίτι των Κοιμισμένων Κοριτσιών" προς το τέλος, λίγο από Τριστάνος και Ιζόλδη, (Tristan and Isolde) στην αρχή μου φέρνει τούτο το κείμενο.

Είναι κείμενο πάνω στις πικρές του έρωτα και τη χαρά της απόγνωσης.

Στ αλήθεια : Τι είναι η αγάπη? ζωή ή θάνατος .
ή μήπως είναι ζωή και θάνατος μαζί !

Λάτρεψες κάποιον και εξακολουθείς να τον λατρεύεις.
Και τον λατρεύεις ξέροντας ότι ποτέ πια δεν θα τον έχεις δίπλα σου.

Όμως αυτό δεν έχει σημασία .

Εσύ αγαπάς μόνος σου. Μέσα σου .
Γιατί έτσι σου και δεν περιμένεις τίποτα από κανένα

Και στην περίπτωση αυτή η αγάπη είναι ίσως ιδιαίτερα δυνατότερη .
Όταν αγαπάς συνειδητά κάποιον που δεν έχεις, δεν έχεις αυταπάτες.
Δεν περιμένεις να γυρίσει .
Δεν περιμένεις να σε αγαπήσει .

Έχεις όμως βρει το κουράγιο να αποδεχθείς τον εαυτό σου.
Την ύπαρξη σου η για την ακρίβεια το κενό μέσα σου.
Να αποδεχτείς ότι αγαπάς αδιέξοδα .
Αυτή η αδιέξοδη αλλά τόσο δυνατή αγάπη είναι που μου θυμίζει κάτι από Ιζόλδη .
Μια αγάπη αυτόνομη και αυτάρκης αποκομμένη από τα πάντα.
Που ζει μέσα σου από μόνη της και για αυτή.
Και εσύ ?
Πρέπει να βρεις το κουράγιο.
Πρέπει μεγάλε να βρεις το κουράγιο να βγεις από το μοναχικό αυτό παιχνίδι.
Να παραδεχθείς ότι έχασες.
Ότι έχασες όχι από κάποιον καλύτερο σου αλλά από την βλακεία σου.
Παντός πρέπει να βρεις το κουράγιο να το παραδεχθείς
Και να σε βγάλεις από το παιχνίδι.
Να σε βγάλεις από το δαίδαλο αυτής της ζωής .
Θα είναι πολύ καλύτερα για όλους.
Σήμερα δεν ξέρεις αν θα είχες το κουράγιο να ξαναζήσεις μαζί της.
Ξέρεις όμως. Και το ξέρεις όσο καλύτερα γίνεται.
Την αγαπάς αγνά και αθεράπευτα.
Ξέρεις ότι αν σήμερα γύρναγε σε σένα, ίσος να μην εύρισκες το κουράγιο να ξαναρχίσεις να ζεις μαζί της, θα εύρισκες ομως σίγουρα το κουράγιο να πεθάνεις δίπλα της , με ανακούφιση, και χωρίς να την προδώσεις .

Χωρίς να την αγγίξεις.
Χωρίς να την λερώσεις, χωρίς να την σπιλώσεις

Και αυτό μου θυμίζει Καβαμπάτα. κάτι από το "Σπίτι των Κοιμισμένων Κοριτσιών"

Σ εσάς ?

Πονάει, σαν κόψιμο από χαρτί...

Αυτό δεν είναι δικό μου
Είναι της pitsilotis
Εγώ απλά το υιοθέτησα

http://www.pitsiloti.blogspot.com


Τρίτη, 25 Μάρτιος 2008
Πονάει, σαν κόψιμο από χαρτί...
Μιά τόση δα, λεπτή, αόρατη σχεδόν γραμμή. Eνα κόψιμο που δεν το βλέπεις, αλλά που τσούζει και πονάει, και φτάνει ο πόνος μέχρι το κόκαλο, και σου τρυπάει την καρδιά.Μιά χαρακιά, που σου τσακίζει την ψυχή αλλά που η ουλή της θα κλείσει απ' έξω, και θα είναι πάντα ανοιχτή από μέσα.....Αυτές οι πληγές δεν κλείνουν ποτέ τελικά...Και είτε είναι αλάτι , είτε είναι άρωμα αυτό που ακουμπάει πάνω, πάντα τσούζουν για να σου θυμίζουν το κόψιμο.Κάποτε αγάπησα σκέφτεσαι τότε..... πριν κοπώ, αγαπούσα πολύ...Και τώρα συνεχίζω να αγαπάω, αλλά τώρα πονάει ! Και έτσι, τώρα τραβάω το χέρι μου μακριά, το φέρνω στο στόμα και γλύφω την πληγή.......

ΖΩΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

Όταν η ζωή σου ξεπερνιέται γίνεται αγάπη
Όταν η αγάπη ξεπερνιέται γίνεται έρωτας
Όταν ο έρωτας ξεπερνιέται γίνεται θυσία
Όταν η θυσία ξεπερνιέται γίνεται θάνατος
Όταν ο θάνατος ξεπερνιέται γίνεται ζωή

Η μεγάλη και η μικρή Νεφέλη

Ήθελες ένα παιδί από εμένα και εγώ ήθελα ένα δικό μας παιδί.
Σου έλειπε αυτό το παιδί, και λογικά, ήθελες να γίνεις μητέρα.
Ήθελα και εγώ να γίνω πατέρας του παιδιού μας.
Το ήθελα όσο και εσύ αλλά κάτι με μπέρδευε.
Εγώ ήθελα μια μικρή κατάξανθη γαλανομάτα Νεφέλη, αλλά συγχρόνως την είχα κιόλας
Η μικρή μας Νεφέλη και η μικρή μου Νεφέλη.
Η δική σου Νεφέλη και οι δικές μου Νεφέλες.

Είναι αλήθεια η δικές μου, τουλάχιστον η μια, ήταν λίγο μεγαλύτερη.
Ήταν όμως η Νεφέλη μου, το μωρό μου, το δικό μου το παιδί.
Όσο ήταν δίπλα μου, το φρόντιζα, το πρόσεχα, του έκανα όλα τα χατίρια.
Το έβαζα για ύπνο κάθε βράδυ και την κράταγα σφιχτά στην αγκαλιά μου μη μου ξεσκεπαστεί.
Την πρόσεχα κάθε πρωί. Την σκέπαζα μην μου κρυώσει. Έκλεινα γρήγορα το ξυπνητήρι μη και μου την ξυπνήσει.
Την ρώταγα ψιθυριστά, με ένα τρυφερό φιλάκι στο αυτί, αν ήθελε καφέ και αυτή η μικρή μου έλεγε «ναι πακαλώ» .
Της ετοίμαζα το πρωινό της όπως κάνεις για όλα τα μωρά.
Της ζέσταινα την ρόμπα της στο καλοριφέρ, για να μην την λαχταρίσει το πρώτο άγγιγμα του ρούχου στο ζεστό της κορμάκι.
Την ξεσκέπαζα όταν έπρεπε να την ξυπνήσω και ενώ εκείνη τεντωνότανε, όπως όλα τα μικρά, μου έλεγε «κυώνω, κυώνω».
Την έντυνα γρήγορα και της έτριβα απαλά την πλάτη για να ζεσταθεί και συγχρόνως να ξυπνήσει.
Την πήγαινα αγκαλιά μέχρι το τραπέζι που της είχα τον καφέ και την Madeleine της.

Κάπνιζε το πρώτο της τσιγάρο, έπινε την πρώτη γουλιά καφέ.

Και γινόταν τότε ξαφνικά η πανέμορφη και λατρεμένη μου Νεφέλη.

Η δική μου Νεφέλη.
Η γυναίκα μου