ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΛΙΜΑΝΙ

.

Είναι περασμένο μεσημέρι και από το σπίτι μετά τον πρόωρο μεσημεριανό μας ύπνο ξεκινήσαμε την αναζήτηση του απογευματινού μας καφέ.

Πήραμε λοιπόν το δρόμο για το παλιό μικρό λιμάνι.

Δεν το είχες ξαναδεί νομίζω.
Το ήξερες μόνο από περιγραφές.
Τις δικές μου περιγραφές.

Ένα λατρεμένο μικρό λιμανάκι που κλείνει μέσα του χιλιάδες παιδικές αναμνήσεις. Τα πρώτα μου μακροβούτια, τα πρώτα μου ψαρέματα με τους ξεχασμένους πια παιδικούς μου φίλους.
Μια φανταστική φόρτιση συναισθημάτων συγκεντρωμένη σε μερικές εκατοντάδες μέτρα προκυμαίας.

Και μαζί τούς να ανακατεύονται και τα δικά μας σημερινά βήματα.
Να μπερδεύονται τα σημερινά μας όνειρα με αυτά των παιδικών μου χρόνων. …

Έτσι σαν για να δυναμώσει αυτό το συναίσθημα … του πολλοί μαζί εδώ και πολλά χρόνια, … που αισθάνομαι σαν να κυκλοφορεί στο σώμα μου , από τα ποδιά μου που πατούν το καλντερίμι, έως το κεφάλι μου που κοιτάζει και σκέφτεται την στέγνη ομορφιά αυτού του τόπου.

Ένα μαγευτικό μικρό λιμανάκι και μερικά βαρκάκια να σιγοκουνιόνται στα ήρεμα νερά του.

Και εγώ να σε κρατώ από το χέρι, να οδηγώ τα βήματα σου στην προβλήτα του.

Περιφορά και δέηση συγχρόνως, στην ομορφιά και τον έρωτα,
Προσκύνημα και λιτανεία από εμένα για σένα ……

Και λίγο αργότερα σαν από την εξάντληση του τελετουργικού αυτού περιπάτου
σαν πρόσφορο και προσφορά σε εμάς ένα υπέροχο γεύμα.

Ένα κερί, ο ένας απέναντι από τον άλλο, στην προβλήτα δίπλα στο νερό και ένας σαργός μοιρασμένος στα δυο …
και ένα μπουκάλι τσακώνικο κρασί να σβήνει την δίψα μας.
Να ξεδιψάει τον έρωτα μας. ……

Και ήταν εκείνο το βράδυ στο λενίδι …….
Και θα είναι κάθε βράδυ στη ζωή μας…..
.