Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009

ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΚΟΛΩΝΑΚΙ (Πλέμπα και εξουσία)

.

Υπέροχη ταινία που σφράγισε τον ελληνικό κινηματογράφο την δεκαετία του 1960.
(Κώστας Χατζηχρήστος, Κάκια Αναλυτή, Κώστας Κακκαβάς, Ρίκα Διαλυνά, Ξένια Καλογεροπούλου, Κώστας Φυσσούν, με τραγουδια του Μανώλη Χιώτη και της Μαίρη Λίντας)

Γέλιο … πολύ γέλιο ρε παιδιά…..

Και από τότε, κάθε φορά που το δίπολο, η αντίθεση, η φαντασίωση για μερικούς, ανάμεσα στην «εξουσία» και την «πλέμπα» εμφανίζεται μπροστά μου, τότε, … πάντα , και πάλι πέφτει γέλιο. …. Πέφτει πολύ γέλιο.

Ίσως βέβαια όταν εγώ γελάω, να μην γελάει το κολωνάκι. Να μην γελάει η «αρχή»,
η «εξουσία» που νομίζει ότι έχει πιάσει τον Πάπα από τα … γένια.
Σίγουρα όμως γελάει ο λαός , που με σιγουριά ξέρει ότι τον κρατάει (τον Πάπα εννοώ).
Από πού ?
Ε ! τώρα … όλοι ξέρετε..
Ξέρετε ποιος κρατάει ποιόν και από πού.
Και αν δεν καταλάβατε κοιτάτε τι γίνεται με τα Range Rover και άλλα hammer, όταν οι
βενζινάδες κάνουν απεργία. (Είναι βαριά ρε παιδιά. Δεν σπρώχνονται τα ρημάδια.)

Κοιτάξτε τι γίνεται όταν ο τσοπάνης που πιστεύει ότι είναι η εξουσία, με τις μαλακίες του, έρθει σε σύγκρουση με το κριάρι του κοπαδιού του.
Βρίσκει τα πρόβατα του σκορπισμένα στους πέντε δρόμους και τα κέρατα του κριαριού του να τον ενοχλούν λιγάκι από πίσω του.
Βλέπεις χωράφια είναι εκεί. Δεν έχει μεταξωτά μαξιλάρια. Δεν είναι ρε παιδί μου κολωνάκι. Πώς να το κάνουμε.

Το δύσκολο στ’ αλήθεια είναι να αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα.
Να βάλεις τάξη στο μυαλό σου
Να ξεχωρίζεις την πραγματική εξουσία, την «αρχή», από την μικρή φανταστική σου εξουσία, το «αρχήδιον», κατά τους αρχαίους ημών προγόνους.

Το δύσκολο είναι να βγάλεις την "εξουσία" από τον λήθαργο της.
Να βάλεις το κολωνάκι να διαβάσει λίγο αρχαίους έλληνες φιλοσόφους.

Και να τους καταλάβει.

Άντε έστω και αν δεν είναι έτσι, ας διαβάσει λίγο τον Αίσωπο, βρέ αδελφέ, που και εύπεπτος είναι και κατανοητός ακόμα και από τα μικρά παιδιά.

Αλλά νομίζεις ότι μεγαλώνοντας μπορείς το ίδιο εύκολα να καταλάβεις την πηγαία
σοφία των παιδιών ???

Αυτή τη σοφία που τα μαθαίνει να μην κάνουν ξανά τα λάθη που τα πόνεσαν μια φορά, και να αποφεύγουν και όποια άλλα μοιάζουν με αυτά και θα μπορούσαν να τα πονέσουν.

Δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολο.
Εδώ ο Πικάσο έλεγε, ότι πέρασε όλη του την ζωή, προσπαθώντας να ζωγραφίσει σαν παιδί.
Και δεν είμαι σίγουρος ότι στο τέλος πίστευε ότι το κατάφερε.

Είναι στ’ αλήθεια μεγάλο πράγμα, μεγαλώνοντας, να μπορέσεις να κρατήσεις την αγνότητα της σκέψης, τον αυθορμητισμό της πράξης και την ηρεμία της παιδικής σου ηλικίας.

Δύσκολο στ’ αλήθεια να μεγαλώνεις και να μένεις παιδί.
Να πηγαίνεις στο κρεβάτι και να κοιμάσαι σαν παιδί.
Ο ύπνος των μεγάλων, με τους εφιάλτες των πράξεων τους, κουράζει, δεν ξεκουράζει.


.