Όταν μικρή σε πρόσεχα, όταν σε άλλαζα το βράδυ και σε τάιζα το μεσημέρι όταν σε πρόσεχα την ώρα που έπαιζες με τα παιχνίδια σου, στο μικρό δωμάτιο δίπλα στην κουζίνα, ξέρεις …Ηπείρου 17 μέναμε τότε., δεν φανταζόμουνα ότι μεγαλώνοντας θα αποκτούσες τόσες ευαισθησίες.
Και όταν αργότερα συνένοχη στα δικά μου σκασιαρχεία , στέγνωνες κρυφά το μαγιό μου δεν φανταζόμουνα ότι θα αντέγραφες όλες μου τις ιδιορρυθμίες όλες μου τις τρελές και όλες μου τις μικροψυχίες.
Γιατί μικρόψυχος είσαι όταν δεν έχεις ούτε το κουράγιο, ούτε το θάρρος να υπερασπίσεις τον εαυτό σου.
Πίστευα τότε μικρή μου ότι θα γίνεις λίγο πιο σκληρή απέναντι στους ανθρώπους.
Και σου θυμίζω ότι σκληρός δεν είσαι όταν ξέρεις να σφίγγεις τα δόντια και υπομένεις τις αντιξοότητες. Όταν μάθεις να στρογγυλεύεις την πλάτη και να περιμένεις το κύμα να περάσει από πάνω σου.
Σκληρός είσαι όταν βλέπεις τις κακίες να έρχονται, τις προλαβαίνεις και χωρίς ενδοιασμό , ίσος και λίγη χαρά, τις επιστρέφεις στον ιδιοκτήτη τους.
Βέβαια για να το κανείς κάτι τέτοιο πρέπει να μην έχεις εμπιστοσύνη στους ανθρώπους .
Να είσαι πάντα καχύποπτη, επιφυλακτική και δύσπιστη.
Και δεν ξέρω τότε αν θα μπορούσες να χαρείς με τα όμορφα πράγματα που μας δίνει η ζωή.
Να χαρείς την ομορφιά των ανθρώπων , όση έχουν μέσα τους .
Και όλοι έχουν ένα όμορφο κομμάτι μέσα τους . Αυτό δεν θα μπορούσες ούτε να το δεις αλλά ούτε και να το νιώσεις.
Ίσως λοιπόν να είσαι τυχερή που μπορείς και πικραίνεσαι γιατί μπορείς να χαίρεσαι συγχρόνως
Όσοι δεν πικραίνονται δεν ξέρουν ούτε να χαρούν.
Εγώ πάντως σε προτιμάω έτσι όπως είσαι . Ίσως και για αυτό να είσαι έτσι.
Επειδή σε προτιμάω.
Ίσως να φταίω και εγώ λίγο, και σου ζητάω συγνώμη για τις πικρίες που έχεις περάσει. Αλλά είμαι σίγουρος ότι αν δεν ήσουνα έτσι δεν θα είχες την τύχη να ζήσεις έντονα τις πολλές χαρές της ζωής.
Γιατί έχει και πολλές και έντονες χαρές η ζωή μας.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Δεν φταίς εσύ, γι'αυτό που έγινα εγώ.... Πάντα δικές μου ήταν οι επιλογές. Aν κάτι φταίει, είναι ίσως που τότε που στο Mόναχο σας ψιθύριζα "αφήστε με ήσυχη'....ο μπαμπάς μου ελεγε "μην μου το κάνεις αυτό κόρη μου"!!!.Aλλά δεν φταίει ούτε και αυτός, γιατί και πάλι εγώ μόνη ,μου διάλεξα να του κάνω το χατήρι και γύρισα...
Kαι οταν την επόμενη ανοιξα τα μάτια μου και ρωτησα ποιός πέθανε το βράδυ δίπλα μου, και παρατήρησα τις σταγόνες της βροχής που δεν γυάλιζαν στα φύλλα του κήπου, ήξερα πιά , οτι ποτέ δεν θα μπορούσα να ζήσω οπως παληά, οπως οι άλλοι.Tώρα πιά στο κεράκι που ανάβω στον πατέρα, βάζω μαζί και το παιδάκι που δεν γέννησα ποτέ, δεν ανησυχώ γι'αυτό, ειναι μαζί με τον παππού σε κάποιο αστεράκι και με περιμένουν... Oποτε πάω. O παππούς του λέι τα νανουρίσματα που έλεγε και σε μένα, και το βράδι, μου τρεμοσβύνουν απο τον ουρανό και με χαιρετάνε.... και δεν είμαι μονη μου.....εχω αυτούς εχω και σενα....Kαι αν φοβάμαι καμμιά φορά, είναι γιατι είμαι ακόμα εδώ, ειμαι ακόμα άνθρωπος...
Δημοσίευση σχολίου