ΕΙΣΑΙ ΣΧΙΖΟ Η ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ

(Συναισθηματικές παλινδρομήσεις)

Και …. ας πούμε ότι δεν είμαι ένας αλλά δυο .
Εγώ και ο άλλος από μέσα μου.
Ο ένας μόνο λογική και ο άλλος μόνο συναίσθημα.
Η μήπως είμαι τελικά ένας , και τα δυο μαζί…..
Και συναίσθημα και λογική αλλά σε σύγκρουση ,
οπότε …. γάμησε τα. ……

Λοιπόν,…. Είμαι ας πούμε δυο εγώ και ο άλλος , ο από μέσα μου.
Και σας ρωτάω τώρα …
Τις μαλακίες του από μέσα μου γιατί να τις πληρώνω εγώ !

Γιατί ο από μέσα μου έχει εμμονές είναι κολλημένος με μερικά πράγματα που εγώ τα βρίσκω επικίνδυνα. . Προσπαθώ να του εξηγήσω λοιπόν ότι πρέπει να σοβαρευτεί λιγάκι.
Ότι δεν είναι δυνατόν να τον κουβαλήσω όλη μου την υπόλοιπη ζωή και αυτός να είναι φιξαρισμένος σε ένα μποξεράκι η σε ένα συγκεκριμένο απόλυτο 38ρη του Adolfo Domingues ….
Διάβολε υπάρχουν και άλλα 38ρια.
Εντάξει όχι τόσο απόλυτα αλλά 38 εν πάσης περιπτώσει...
Άσε που στο κάτω κάτω και το 40 δεν είναι υποχρεωτικά άσχημο.

Αυτός όμως τίποτα, εκεί στο κόλλημα του. Και του εξηγώ λογικά και όμορφα : Ακούμε του λέω .
Η ιστορία αυτή είναι παλιά πέρασε . Ξέχνα την μην επιμένεις.
Είναι αγόρι μου σαν να πήγες κινηματογράφο. Το έργο σου άρεσε , ήταν υπέροχο . Αλλά 2 ώρες μετά τελειώνει. Είναι σαν να θέλεις βγαίνοντας από τον κινηματογράφο το έργο να συνεχίζεται στον δρόμο και εσύ να συνοδεύεσαι από την πρωταγωνίστρια.
Δεν γίνεται ούτε στα καρτούν. Ξύπνα σύνελθε. .
Αυτός όμως τίποτα εκεί κολλημένος .
Κοίτα ρε νταλγκά που τραβάει το παλικάρι….
Και έχω τι φταίω να πληρώνω τα γαμισιάτικα….

Τι φταίω ρε δικέ μου να περιμένεις σε κάθε γωνιά το 38αρη σου.
Να σε βγάζω για καφέ και να μου βγάζεις την ψυχή περιμένοντας ότι όπου να είναι θα την δεις μπροστά σου
Να σου βάζω μουσική να σε καθίζω στον καναπέ του σαλονιού, να σου φτιάχνω και γαμώ τους ιρλανδέζικους καφέδες , και εσύ να είσαι καρφωμένος στην πόρτα του διαδρόμου.
Να σε βγάζω βόλτα με το αυτοκίνητο και εσύ αντί να χαίρεσαι τη φύση να ψάχνεις μέσα στον κόσμο στα πεζοδρόμια τη δική σου.
Σε βαρέθηκα μαλάκα. Το κατάλαβες
Δεν σου φταίω τίποτα εγώ. Θα με αφήσεις επιτέλους να κάνω τη ζωή μου.

Και στο κάτω κάτω ας πούμε βρε κόπανε ότι την βλέπεις μπροστά σου.
Ότι έρχεται πάνω σου και σου λέει τις ένα κάρο γλύκες.
Πες μου τι θα κάνεις εκείνη την ώρα. Όχι πες μου για να ξέρω και εγώ.
Γιατί, γαμώτο μου…, πάμε πακέτο οι δυο μας.


Τώρα αυτή τη στιγμή αν έρθει εδώ. Σε ρωτάω τι θα κάνεις. …
Θα πεις ναι η θα πεις όχι.
Δεν ξέρεις !!. εγώ όμως ξέρω
Ξέρω ότι δεν μπορείς να πεις όχι .
Αλλά ξέρω ότι δεν μπορείς να πεις και ναι .
Ξέρω ότι η λύση στο γόρδιο αυτό δεσμό σου είναι μόνο η μέθοδος του Αλεξάνδρου.
Ξέρω ότι το μόνο που θα είχες το κουράγιο να κάνεις είναι να πεθάνεις
Πάντως ούτε ναι ούτε όχι θα μπορούσες να πεις.
Άρα φεύγεις , εγκαταλείπεις , την κάνεις. Είναι η εύκολη λύση.

Άλλωστε η γιαγιά σου δεν έλεγε «του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ».
Ίσος είναι η μόνη φορά που του φευγάτου η μάνα θα κλάψει. Αν κλάψει.

Αλλά πες μου εγώ τι φταίω. Εγώ θέλω να κάνω ήσυχα τη ζωή μου.
Να είναι με τον άνθρωπο μου, και ένα φραπέ στο χέρι , μπροστά στην θάλασσα και να κοιτάζω το νερό να κουνιέται.
Να κάθομαι μπροστά στο τζάκι μαζί της και να κοιτάζω τις φλόγες να χορεύουν
Πες μου γιατί πρέπει να σε ανεχθώ σε όλη μου τη ζωή.
Πες μου ……….