ΣΑΝ ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΚΑΒΑΜΠΑΤΑ

Σαν λίγο από Γιασουνάρι Καβαμπάτα "Σπίτι των Κοιμισμένων Κοριτσιών" προς το τέλος, λίγο από Τριστάνος και Ιζόλδη, (Tristan and Isolde) στην αρχή μου φέρνει τούτο το κείμενο.

Είναι κείμενο πάνω στις πικρές του έρωτα και τη χαρά της απόγνωσης.

Στ αλήθεια : Τι είναι η αγάπη? ζωή ή θάνατος .
ή μήπως είναι ζωή και θάνατος μαζί !

Λάτρεψες κάποιον και εξακολουθείς να τον λατρεύεις.
Και τον λατρεύεις ξέροντας ότι ποτέ πια δεν θα τον έχεις δίπλα σου.

Όμως αυτό δεν έχει σημασία .

Εσύ αγαπάς μόνος σου. Μέσα σου .
Γιατί έτσι σου και δεν περιμένεις τίποτα από κανένα

Και στην περίπτωση αυτή η αγάπη είναι ίσως ιδιαίτερα δυνατότερη .
Όταν αγαπάς συνειδητά κάποιον που δεν έχεις, δεν έχεις αυταπάτες.
Δεν περιμένεις να γυρίσει .
Δεν περιμένεις να σε αγαπήσει .

Έχεις όμως βρει το κουράγιο να αποδεχθείς τον εαυτό σου.
Την ύπαρξη σου η για την ακρίβεια το κενό μέσα σου.
Να αποδεχτείς ότι αγαπάς αδιέξοδα .
Αυτή η αδιέξοδη αλλά τόσο δυνατή αγάπη είναι που μου θυμίζει κάτι από Ιζόλδη .
Μια αγάπη αυτόνομη και αυτάρκης αποκομμένη από τα πάντα.
Που ζει μέσα σου από μόνη της και για αυτή.
Και εσύ ?
Πρέπει να βρεις το κουράγιο.
Πρέπει μεγάλε να βρεις το κουράγιο να βγεις από το μοναχικό αυτό παιχνίδι.
Να παραδεχθείς ότι έχασες.
Ότι έχασες όχι από κάποιον καλύτερο σου αλλά από την βλακεία σου.
Παντός πρέπει να βρεις το κουράγιο να το παραδεχθείς
Και να σε βγάλεις από το παιχνίδι.
Να σε βγάλεις από το δαίδαλο αυτής της ζωής .
Θα είναι πολύ καλύτερα για όλους.
Σήμερα δεν ξέρεις αν θα είχες το κουράγιο να ξαναζήσεις μαζί της.
Ξέρεις όμως. Και το ξέρεις όσο καλύτερα γίνεται.
Την αγαπάς αγνά και αθεράπευτα.
Ξέρεις ότι αν σήμερα γύρναγε σε σένα, ίσος να μην εύρισκες το κουράγιο να ξαναρχίσεις να ζεις μαζί της, θα εύρισκες ομως σίγουρα το κουράγιο να πεθάνεις δίπλα της , με ανακούφιση, και χωρίς να την προδώσεις .

Χωρίς να την αγγίξεις.
Χωρίς να την λερώσεις, χωρίς να την σπιλώσεις

Και αυτό μου θυμίζει Καβαμπάτα. κάτι από το "Σπίτι των Κοιμισμένων Κοριτσιών"

Σ εσάς ?