Η μεγάλη και η μικρή Νεφέλη

Ήθελες ένα παιδί από εμένα και εγώ ήθελα ένα δικό μας παιδί.
Σου έλειπε αυτό το παιδί, και λογικά, ήθελες να γίνεις μητέρα.
Ήθελα και εγώ να γίνω πατέρας του παιδιού μας.
Το ήθελα όσο και εσύ αλλά κάτι με μπέρδευε.
Εγώ ήθελα μια μικρή κατάξανθη γαλανομάτα Νεφέλη, αλλά συγχρόνως την είχα κιόλας
Η μικρή μας Νεφέλη και η μικρή μου Νεφέλη.
Η δική σου Νεφέλη και οι δικές μου Νεφέλες.

Είναι αλήθεια η δικές μου, τουλάχιστον η μια, ήταν λίγο μεγαλύτερη.
Ήταν όμως η Νεφέλη μου, το μωρό μου, το δικό μου το παιδί.
Όσο ήταν δίπλα μου, το φρόντιζα, το πρόσεχα, του έκανα όλα τα χατίρια.
Το έβαζα για ύπνο κάθε βράδυ και την κράταγα σφιχτά στην αγκαλιά μου μη μου ξεσκεπαστεί.
Την πρόσεχα κάθε πρωί. Την σκέπαζα μην μου κρυώσει. Έκλεινα γρήγορα το ξυπνητήρι μη και μου την ξυπνήσει.
Την ρώταγα ψιθυριστά, με ένα τρυφερό φιλάκι στο αυτί, αν ήθελε καφέ και αυτή η μικρή μου έλεγε «ναι πακαλώ» .
Της ετοίμαζα το πρωινό της όπως κάνεις για όλα τα μωρά.
Της ζέσταινα την ρόμπα της στο καλοριφέρ, για να μην την λαχταρίσει το πρώτο άγγιγμα του ρούχου στο ζεστό της κορμάκι.
Την ξεσκέπαζα όταν έπρεπε να την ξυπνήσω και ενώ εκείνη τεντωνότανε, όπως όλα τα μικρά, μου έλεγε «κυώνω, κυώνω».
Την έντυνα γρήγορα και της έτριβα απαλά την πλάτη για να ζεσταθεί και συγχρόνως να ξυπνήσει.
Την πήγαινα αγκαλιά μέχρι το τραπέζι που της είχα τον καφέ και την Madeleine της.

Κάπνιζε το πρώτο της τσιγάρο, έπινε την πρώτη γουλιά καφέ.

Και γινόταν τότε ξαφνικά η πανέμορφη και λατρεμένη μου Νεφέλη.

Η δική μου Νεφέλη.
Η γυναίκα μου