Η ΣΙΩΠΗ ΣΟΥ

Μπαίνεις σπίτι και σ αρέσει η ησυχία του .
Βγάζεις το σακάκι σου, τα παπούτσια σου και φτιάχνεις ένα καφέ.
Πηγαίνεις μέχρι το παράθυρο με τον καφέ στο χέρι και όρθιος κοιτάς έξω.
Βλέπεις έξω τον κόσμο, την βαβούρα του.
Βλέπεις την απόσταση που σε χωρίζει από αυτούς (6 όροφοι είναι) και αισθάνεσαι ασφαλής. Ξέρεις ότι μόλις τους ξέφυγες . Ότι δεν μπορούν να σε φτάσουν. Είσαι ήσυχος.

Και μετά ανάβεις ένα τσιγάρο και κάθεσαι στον καναπέ.

Μοιάζεις να το απολαμβάνεις. Είσαι ήρεμος και χαλαρός

Όμως σιγά σιγά αρχίζεις να εκνευρίζεσαι. Κάτι δεν πάει, κάτι σε ενοχλεί .
Και σε ενοχλεί όλο και περισσότερο. Κάτι σου παίρνει το κεφάλι.
Κάτι σε ξεκουφαίνει .

Είναι η απέραντη σιωπή γαμωτο.
Είναι που μπαίνοντας στο σπίτι ξέχασες η μάλλον φοβήθηκες να φωνάξεις Μωροοοοοοο. Φοβήθηκες δεν ξέχασες .
Φοβήθηκες τη σιωπή την απέραντη σιωπή . Γιατί ήξερες καλά ότι και αν φώναζες μωροοοοοο …. τίποτα δεν θα έσπαγε τη απέραντη αυτή σιωπή.

Κανείς δεν θα σου απαντούσε ….
…. Ναι μωρό μου … εδώ είμαι. …..

Σε τρελαίνει πραγματικά ο αφόρητος αυτός θόρυβος της σιωπής
Και κάνεις ησυχία για να μην τρομάξεις τη σιωπή σου …
Να μην καταλάβει ότι γύρισες και σου φορτωθεί για όλο το βράδυ ……..