Κ΄ ύστερα κύλησε ο καιρός κ η ιστορία …..

.

Και ξανά, καλοκαιρινές διακοπές στην Αθήνα, από Γενεύη που εμένα τότε.
Ξανά μετά από τουλάχιστον τρία χρόνια το ίδιο τηλεφώνημα. … Το ίδιο βίτσιο…. Το ίδιο κόλλημα …. Ο ίδιος νταλκάς….

Γιάσου τι κανείς….. ξέρεις … είμαι στην Αθήνα μόνος μου για διακοπές και σκέφτηκα να σου τηλεφωνήσω …..
Μαλακίες . …. Πες την αλήθεια αγόρι μου ….
Θέλω να σε δω. Να βρεθώ δίπλα σου . Να σε σφίξω στην αγκαλιά μου. Να μυρίσω το άρωμα στο λαιμό σου.

Εντάξει η ιστορία σας έρχεται από μακριά…. Και πάει άλλο τόσο μακριά..
Είναι δική σας, μόνο δική σας. Κρυμμένη καλά, και κρυφή από όλους τους άλλους.. Εντάξει δεν θέλετε να την ξέρει κανείς από τους φίλους , λες και δεν έχουν καταλάβει.
Τρώνε βλέπεις όλοι κουτόχορτο.
Από εσάς τους ίδιους γιατί κρυβόσαστε. Γιατί δεν λες ευθέως. Ήρθα και θέλω να βρεθούμε ξανά . Όπως άλλωστε κάθε φορά που έρχεσαι στην Αθήνα.

Απόγευμα γύρο στις 6, και …. σκάω το τηλεφώνημα.
Έλα … τι κάνεις … θα μπορούσαμε να βρεθούμε σήμερα….
Ναι βέβαια …. Και βέβαια θέλω, αλλά είναι τελευταία στιγμή και έχω κανονίσει..
Ξέρεις …. Όμως σίγουρα μετά θα βρεθούμε …. Γύρο στις έντεκα μπορώ να περάσω να σε πάρω.
Είναι αλήθεια ότι έχω και απαιτήσεις. Ήρθα με το αεροπλάνο, δεν έχω αυτοκίνητο και το παίζω φιλοξενούμενος. Μένω και στην αδελφή μου στην Κηφισιά …..

Γύρο στις έντεκα παρά τέταρτο χτυπάει το τηλέφωνο …. Είμαι κοντά κάπου στην ήβη στο Μαρούσι σε 10 θα είμαι εκεί.
Βγές όμως έξω δεν θέλω να με δουν.

Έντεκα λοιπόν η ώρα , υπέροχη η βράδια , ζεστή και ένα μικρό ευχάριστο αεράκι.
Στη στροφή του δρόμου τα χαρακτηριστικά φώτα του άσπρου μίνι , και η πόρτα του συνοδηγού που ανοίγει. ….

Μπαίνω μέσα…. Καλησπέρα σου τη κάνεις ….
Ενόχληση , αμηχανία , δική μου και δική σου, και ένα φιλί στα πεταχτά στο στόμα. Κανένας μας δεν ξέρει τι να πει . Πώς να σπάσει τον πάγο.
Μας είναι τελικά πολύ δύσκολο να είμαστε ο εαυτός μας .
Να παραδεχθούμε ότι όποια και αν είναι η ζωή μας, με θέλεις και σε θέλω, ότι μ αγαπάς και σε αγαπάω , είμαστε χρόνια τώρα ζευγάρι και θέλουμε να συνεχίσουμε να είμαστε.
Ένα πολύ παράξενο ζευγάρι που εδώ και δέκα χρόνια τώρα ο καθένας ταξιδεύει στο δρόμο του παράλληλα στο δρόμο του άλλου, χωρίς να θέλει όμως να απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλο.
Σαν να μας έφτανε να είμαστε μαζί μια φορά κάθε τόσο .
Αρκεί να μοιάζει, για μας, σαν είναι η πρώτη μας φορά..
Αρκεί να αισθανόμαστε την ίδια πάντα λαχταρά του πρωτάρη.
Αρκεί να νοιώθουμε το ίδιο πάντα φτερούγισμα στην καρδιά.

Που θέλεις να πάμε με ρώτησε, και αμέσως απάντησα : όπου θέλεις εσύ.
Ένα πονηρό κοίταγμα ο ένας δειλά προς τον άλλο και ….
Το ξέραμε άλλωστε…. Ο κύβος ερρίφθει ….
Πάνε Ραφήνα. …?

Ναι πάμε Ραφήνα …

Αυτό το σπίτι άρρηκτα δεμένο με μας, φιλοξένησε τον δεσμό μας από την πρώτη-πρώτη φορά που βρεθήκαμε μαζί, …. Από το πρώτο μας χάδι, … την πρώτη μας αγκαλιά, … το πρώτο μας φιλί, …

Και θα μας προσφέρει, ελπίζω, την θαλπωρή του για πολλά ακόμα χρόνια. …..


.